Zoals velen van jullie weten ben ik dus al een tijd (relatief begrip ) met een boek bezig over mijn leven met mijn autistische broer. Mijn broer is 16 maanden ouder dan ik. Kortom we deden altijd alles samen en waren net een tweeling. Nu probeer ik, dik na het verstrijken van mijn 40ste verjaardag, op eigen benen te staan. Dat wil zeggen, dat ik ben begonnen aan een zoektocht hoe ik voor mijzelf kan kiezen, zonder daarin te kort te schieten bij anderen. En hoe ik keuzes kan leren maken die uit mijn hart komen en niet simpelweg de meest ‘verstandige’ zijn voor mijn omgeving. Dat is een leerproces. Zo zal ik het dus gaaf vinden om bij broertjes en zusjes die op dezelfde manier proberen uit die onzichtbaarheid te komen een glimlach te toveren. Want tenslotte moeten we natuurlijk wel de lol blijven inzien van de dagelijkse klassieke blunders die je kan begaan als je naast iemand leeft die simpelweg anders redeneert of waarbij het er in het hoofd net iets anders aan toe gaat dan bij jou. Iedereen is anders. Dat is uiteindelijk het leuke. xxx

p.s. de video geeft antwoord hoe ik aan de titel van mijn boek kom