Soms is het ook gewoon een kwestie van ergens beginnen. En omdat alle begin moeilijk is, begin ik hier. Met mijn eerste verhaal over mijn leven met een broer met autisme. En in die zin, zit al gelijk een probleem. Namelijk dat mijn broer zijn hele leven al zegt dat wij veel te veel van zijn uitdagingen onder het autisme-tapijtje vegen terwijl dat volgens hem volslagen onterecht is. En ook daar heeft hij, zoals zo vaak, weer gelijk, maar is het voor ons simpelweg soms makkelijker om een lang verhaal in één woord te vangen. Maak ik mij hier misschien toch gelijk schuldig aan het in hokjes proppen van mensen, terwijl ik daar nog zo op tegen ben… Het “one flew over the cuckoo’s nest-syndroom” waar mijn broer al zijn hele leven tegen vecht. Gaat het ons lukken om dit patroon te doorbreken? Niemand die het weet, maar ik ga op z’n minst mijn best doen. Met veel vallen en hopelijk ook weer opstaan. Want je kan dan wel je hele leven naast iemand hebben geleefd, het betekent natuurlijk nog niet dat je er verstand van hebt. To be continued. xxx