Bloody paarse opblaaskrokodil…

Afgelopen vrijdag was ik net zoals de week ervoor op bezoek bij mijn broer. Weer hadden we een afspraak met Edwin van Client Ondersteuning Plus omdat hij ons helpt in het hele doolhof van zorgaanbieders. Net zoals vorige week en vele keren daarvoor werkte ik als een rode lap op een stier voor mijn broer. Woest was hij over van alles en nog. Herhaaldelijk sloeg hij zo hard met zijn vuisten op tafel dat de glazen water centimeters hoog werden opgetild en weer terug op tafel belandden.

Boos. Heel boos. Op van alles en nog wat. Instanties die hun zakken vullen en niet leveren. Leugenachtige praktijken. Bureaucratische dwalingen waar hij helaas vaak echt in verzeild raakt. Mensen die niet naar hem luisteren. Al schreeuwt hij nog zo hard. We horen hem vaak niet (meer) door de stortvloed aan woorden.

Maar dit keer was hij het meest boos op mijn moeder. Furieus. “Want zij heeft mijn paarse opblaaskrokodil kwijt gemaakt!” En toen sorry, in al het verbale geweld moest ik echt mijn best doen om toch niet een klein beetje te gniffelen. Niet om hem uit te lachen, maar vanwege die verdomde paarse opblaaskrokodil.